Etappe 14
Door: fietsjeookterug
Blijf op de hoogte en volg Maarten
04 September 2010 | Frankrijk, Hauterives
:SMS update:: 4 september 2010 :
Zaterdag 4 september 2010.
Etappe 14 L isle d Abeau - Hauterives 74 km. (1254 - 1328 km.)
via: grand serre.
Zon en warm.
Wie ver reist kan veel verhalen. Dat is zeker waar. Het is jammer dat ik dat alleen allemaal via mijn duim moet doen... Het leuke van niets plannen is telkens de verrassing waar je komt en overnacht. Neem het hotel van afgelopen nacht. Perfect. In franse country style en ook heerlijk gegeten. Wel 6 gangen geloof ik. Ook een mooi adres als tussen stop hotel naar de vakantie in zuid frankrijk of spanje. En niet duur. Schrijf op: www.le-relais-du-catey.com Had ik al gezegd dat het eten uitstekend was? Ook gekozen door een aantal gefortuneerde nederlandse pensionadoos want die zaten er ook.
:SMS update:: 4 september 2010 :
Dan de etappe. In het boekje stond al aangegeven dat het lekker zou gaan klimmen vandaag. Ik hoopte nog op een drukfout, maar helaas. Na 1.5 km begon het al. 8 procent klimmen gedurende 1500 meter. Lijkt wellicht niet zo lang maar wel als je net je croissantje op hebt! Daarna ging het vrolijk door. Van 200 meter hoogte naar 550 meter hoogte om vervolgens weer af te dalen naar bijna 200 meter en dan weer omhoog. En dat dan 3 keer. Jippie. Het was nog geen 10 uur en bij het klimmen liep het al met straaltjes van mijn gezicht. Mijn god als je dit in de hitte van 3 uur hebt... Het omhoog gaan is al lastig genoeg maar als ze in die weg dan ook nog eens drempels gaan maken dan ga je extra omhoog. De juiste versnelling kiezen, goede tred, niet teveel omhoog kijken het ging minder dan met 10 km pu omhoog. Maar we kwamen boven, telkens weer. Elk stukje schaduw is dan een godsgeschenk. Want een helling van 8% in de brandende zon doet aan als 12% of meer. Wat ook niet hielp de feestvreugde ...
:SMS update:: 5 september 2010 :
...te vergroten was dat het vandaag blijkbaar cabrio touring dag was. Leuk met je open autootje langs zwoegende fietsers omhoog rijden. Met een vrouw met een picknick mandje op schoot. Prutsers, zou Steven zeggen. En hij heeft gelijk. Laat ze dat ergens anders doen. En vooral op een andere dag. Voor diegene die het nog niet wist, ik houd niet van omhoog rijden. Sterker nog, ik vind het onzinnig. Niet alleen kost het je veel meer moeite om van A naar B te komen, maar de afgelegde afstand is ook nog eens langer. Dus je wordt gewoon dubbel gepakt. Bah. Er zijn ook mensen die omhoog rijden leuk vinden. Die mensen zijn gek. Ze zijn als Nederlander in een verkeerd land geboren. Een soort geografische travistiet. Maar goed misschien draaf ik door. Natuurlijk geen Rome zonder heuvels. Geen pelgrimage zonder afzien. Dit hoort bij het pakket ! Pijn lijde !!
:SMS update:: 5 september 2010 :
Dat je wordt beloond voor het boete doen, bleek later die dag. Ik voelde me als Maria en Jozef die toch een stal aangeboden kregen of als de bedelaar die een stuk van de mantel van mijn naamgenood kreeg. Ik kreeg het er in ieder geval ook warm van. Meer details morgen. Het is donker in Frankrijk. Bedtijd. A demain.
*** Internet cafe: ik heb dus net lekker een half uur het verhaal inzitten tikken van hoe fantastisch de avond met de franse familie was. Druk ik op bewaren, blijk ik inmiddels uitgelogd te zijn. Alles weg. Voor niks !!! Aanvaard je lot zegt Marcus, maar nu ff niet! Grrr...
***
Vanaf de hotelkamer dus nog maar een poging.
Toen ik op zaterdag 4 sept rond 15.30 in Hauterives aankwam, leek me dat een mooie stopplaats. Niet alleen om de reeds afgelegde omhoog gereden km-ers, maar ook omdat ik mezelf een toeristisch uitje had beloofd. Een bezoek aan het Palais Ideal in deze plaats. Normaal ben ik reiziger op deze trip en geen toerist, maar af en toe moet je eens wat anders. Maar eerst maar eens een onderkomen zoeken voor de nacht. Je leert op zo'n reis je prioriteiten te stellen. Het hotel op de hoek zat vol. Jammer want het zag er leuk uit. Maar niet getreurd een CdH om de hoek. Ook vol. Hmmmm... zaterdag middag, een toeristisch plaatsje, dit kon nog leuk worden.
Toen ik aan de mevrouw vroeg of ze nog een andere CdH wist, zei ze met enige afgunst in haar stem: Ja verderop bij die blauwe vila. Ik op de fiets naar de blauwe vila. Inderdaad een mooie vila. Zou absoluut niet mistaan in Aerdenhout of op De Hoge Duin en Daalseweg in Bloemendaal. Kom met mijn fiets de oprijlaan op rijden en op dat moment komt er een jonge man van mijn leeftijd, rond de 40..., naar me toe en zegt " Bonsieur Monsieur". Ik vraag of hij nog een kamer beschikbaar heeft, maar hij antwoordt dat hij très desolé is, maar dat zijn 2 kamers door Nederlanders - ook fietsers - bezet zijn. Lekker dan, heb ik dat. Op de vraag of hij nog andere CdH in de buurt weet, wijst hij naar de tafel op het terras.
Wij daar heen. Olivier, want zo bleek hij later te heten, ging naar binnen om een boekje te pakken met namen en telefoon no's van logies adressen. We gaan bellen. Vol, complet of niet opgenomen. Alles in een straal van 15 km. gehad. Zijn vrouw, Sabine, is er inmiddels ook bijgekomen. Ze geeft me voor de schrik een glaasje munt limonade. Aardig vrouw die Sabine. En lekkere gazeuse ook. Dan hebben we prijs, een CdH op 18 km en wat heuvels verder, heeft nog een bedje beschikbaar. Het is niet anders, vol is vol. Ik neem afscheid van de twee behulpzame mensen en zeg dat ik eerst toch nog even naar het Palais ga voordat ik de heuveltjes in ga naar de CdH. Vonden ze een goed idee en zij zouden dan de CdH bellen om dat te melden en het mij dan weer bevestigen. Erg practisch, daar houd ik van. En ook zeer vriendelijk, niet te vergeten.
Als ik bij het Palais in de buurt ben, hoor ik iemand achter mij roepen. Het is Olivier die mij achterna is gereden met zijn auto. Ik was te ver gereden, want het Palais was iets terug. Maar erger nog, bij het terugbellen naar de CdH door Olivier bleek die meneer aldaar helemaal niet meer zo op mijn komst te zitten wachten. Dit was even "bad news". Dat vonden O en S ook, en O zei toen dat ze samen hadden besloten dat ik dan toch maar bij hun moest slapen. Ik vond dat uitermate vriendelijk aangeboden, maar vroeg hoe dan precies. Olivier bood me de kamer van Lola aan, zijn dochter. "En Lola dan" vroeg ik, nog niet wetende hoe oud Lola was. Lola zou dan bij opa en oma slapen.
Ik stond perplex van zoveel vriendelijkheid en gastvrijheid. En in mijn beste Frans heb ik Olivier dat ook verteld. Toen spraken we af dat ik dan beter eerst maar even terug kon gaan naar de vila om te douchen en me om te kleden om daarna het Palais - schoon - te bezoeken. Goed idee, je moet nooit ergens vuil binnenkomen. Zeker niet in paleizen, je weet nooit wie je tegenkomt.
Zo gezegd zo gedaan.
Als ik daarna weer fris en monter op de fiets terug wil gaan naar het Palais, vraagt Sabine, die aardige mevrouw, of ik met de familie vanavond wil mee eten. Het is niet te geloven. Deze mensen komen uit de hemel en hebben twee dagen verlof op aarde om mij te helpen. Ik aanvaard het aanbod en zeg dat het me bijzonder leuk lijkt.
Dan een bezoek aan het Palais Ideal. Alleraardigst. Gebouwd door een postbode - in zijn vrije tijd - rond 1900. Van kalksteen. Een mengeling tussen een kerk, paleis, moskee, tempel en nog wat bouwwerken. (zie fotos). Na een biertje terug naar de vila.
Daar zijn oma en opa inmiddels ook gearriveerd. Opa is belangrijk, want die heeft de soep gemaakt en hij was heerlijk (de soep). Na de kennismaking met de hele familie - inclusief Lola de dochter van 16 - aan het aperitief. Gelukkig, want ik ga niet graag aan tafel zonder een drankje vooraf. Stel je voor..
Het diner; le repas, is fantastisch. Eten met en onder de Fransen. Deel uitmaken van een Frans gezin. Drie generaties. We praten over van alles. De reis, sport, politiek, werk en de school van de kinderen. Het is alsof een avond onder vrienden. Zeer apart om zo mee te maken.
Het frans gaat me - die avond -, al zeg ik het zelf, ook goed af. Je merkt nu je al wat langere tijd op franse bodem bent, het weer aardig terug komt. Het is ook leuk om te kunnen converseren met mensen in hun eigen taal. Stiekem denk ik ook dat dat heeft geholpen bij de hulpvaardigheid van A en O. En het feit dat je alleen bent, dat nodigt ook uit om uit te nodigen....
Na twee verschillende stukken taart, een uigebreid kaas plateau en een echte Nespresso, vind ik het tijd om me discreet terug te trekken naar de kamer van Lola, die ik overigens hartelijk had bedankt voor het tijdelijk afstaan van haar kamer. We zeggen gedag en ik dank ze nogmaals voor deze experiance extra ordinaire. Zij vonden het ook heel gezellig. Gelukkig maar, stel je voor anders....
Als ik kort daarna in het bed van Lola lig, denk ik: j'aime les francais !
Zaterdag 4 september 2010.
Etappe 14 L isle d Abeau - Hauterives 74 km. (1254 - 1328 km.)
via: grand serre.
Zon en warm.
Wie ver reist kan veel verhalen. Dat is zeker waar. Het is jammer dat ik dat alleen allemaal via mijn duim moet doen... Het leuke van niets plannen is telkens de verrassing waar je komt en overnacht. Neem het hotel van afgelopen nacht. Perfect. In franse country style en ook heerlijk gegeten. Wel 6 gangen geloof ik. Ook een mooi adres als tussen stop hotel naar de vakantie in zuid frankrijk of spanje. En niet duur. Schrijf op: www.le-relais-du-catey.com Had ik al gezegd dat het eten uitstekend was? Ook gekozen door een aantal gefortuneerde nederlandse pensionadoos want die zaten er ook.
:SMS update:: 4 september 2010 :
Dan de etappe. In het boekje stond al aangegeven dat het lekker zou gaan klimmen vandaag. Ik hoopte nog op een drukfout, maar helaas. Na 1.5 km begon het al. 8 procent klimmen gedurende 1500 meter. Lijkt wellicht niet zo lang maar wel als je net je croissantje op hebt! Daarna ging het vrolijk door. Van 200 meter hoogte naar 550 meter hoogte om vervolgens weer af te dalen naar bijna 200 meter en dan weer omhoog. En dat dan 3 keer. Jippie. Het was nog geen 10 uur en bij het klimmen liep het al met straaltjes van mijn gezicht. Mijn god als je dit in de hitte van 3 uur hebt... Het omhoog gaan is al lastig genoeg maar als ze in die weg dan ook nog eens drempels gaan maken dan ga je extra omhoog. De juiste versnelling kiezen, goede tred, niet teveel omhoog kijken het ging minder dan met 10 km pu omhoog. Maar we kwamen boven, telkens weer. Elk stukje schaduw is dan een godsgeschenk. Want een helling van 8% in de brandende zon doet aan als 12% of meer. Wat ook niet hielp de feestvreugde ...
:SMS update:: 5 september 2010 :
...te vergroten was dat het vandaag blijkbaar cabrio touring dag was. Leuk met je open autootje langs zwoegende fietsers omhoog rijden. Met een vrouw met een picknick mandje op schoot. Prutsers, zou Steven zeggen. En hij heeft gelijk. Laat ze dat ergens anders doen. En vooral op een andere dag. Voor diegene die het nog niet wist, ik houd niet van omhoog rijden. Sterker nog, ik vind het onzinnig. Niet alleen kost het je veel meer moeite om van A naar B te komen, maar de afgelegde afstand is ook nog eens langer. Dus je wordt gewoon dubbel gepakt. Bah. Er zijn ook mensen die omhoog rijden leuk vinden. Die mensen zijn gek. Ze zijn als Nederlander in een verkeerd land geboren. Een soort geografische travistiet. Maar goed misschien draaf ik door. Natuurlijk geen Rome zonder heuvels. Geen pelgrimage zonder afzien. Dit hoort bij het pakket ! Pijn lijde !!
:SMS update:: 5 september 2010 :
Dat je wordt beloond voor het boete doen, bleek later die dag. Ik voelde me als Maria en Jozef die toch een stal aangeboden kregen of als de bedelaar die een stuk van de mantel van mijn naamgenood kreeg. Ik kreeg het er in ieder geval ook warm van. Meer details morgen. Het is donker in Frankrijk. Bedtijd. A demain.
*** Internet cafe: ik heb dus net lekker een half uur het verhaal inzitten tikken van hoe fantastisch de avond met de franse familie was. Druk ik op bewaren, blijk ik inmiddels uitgelogd te zijn. Alles weg. Voor niks !!! Aanvaard je lot zegt Marcus, maar nu ff niet! Grrr...
***
Vanaf de hotelkamer dus nog maar een poging.
Toen ik op zaterdag 4 sept rond 15.30 in Hauterives aankwam, leek me dat een mooie stopplaats. Niet alleen om de reeds afgelegde omhoog gereden km-ers, maar ook omdat ik mezelf een toeristisch uitje had beloofd. Een bezoek aan het Palais Ideal in deze plaats. Normaal ben ik reiziger op deze trip en geen toerist, maar af en toe moet je eens wat anders. Maar eerst maar eens een onderkomen zoeken voor de nacht. Je leert op zo'n reis je prioriteiten te stellen. Het hotel op de hoek zat vol. Jammer want het zag er leuk uit. Maar niet getreurd een CdH om de hoek. Ook vol. Hmmmm... zaterdag middag, een toeristisch plaatsje, dit kon nog leuk worden.
Toen ik aan de mevrouw vroeg of ze nog een andere CdH wist, zei ze met enige afgunst in haar stem: Ja verderop bij die blauwe vila. Ik op de fiets naar de blauwe vila. Inderdaad een mooie vila. Zou absoluut niet mistaan in Aerdenhout of op De Hoge Duin en Daalseweg in Bloemendaal. Kom met mijn fiets de oprijlaan op rijden en op dat moment komt er een jonge man van mijn leeftijd, rond de 40..., naar me toe en zegt " Bonsieur Monsieur". Ik vraag of hij nog een kamer beschikbaar heeft, maar hij antwoordt dat hij très desolé is, maar dat zijn 2 kamers door Nederlanders - ook fietsers - bezet zijn. Lekker dan, heb ik dat. Op de vraag of hij nog andere CdH in de buurt weet, wijst hij naar de tafel op het terras.
Wij daar heen. Olivier, want zo bleek hij later te heten, ging naar binnen om een boekje te pakken met namen en telefoon no's van logies adressen. We gaan bellen. Vol, complet of niet opgenomen. Alles in een straal van 15 km. gehad. Zijn vrouw, Sabine, is er inmiddels ook bijgekomen. Ze geeft me voor de schrik een glaasje munt limonade. Aardig vrouw die Sabine. En lekkere gazeuse ook. Dan hebben we prijs, een CdH op 18 km en wat heuvels verder, heeft nog een bedje beschikbaar. Het is niet anders, vol is vol. Ik neem afscheid van de twee behulpzame mensen en zeg dat ik eerst toch nog even naar het Palais ga voordat ik de heuveltjes in ga naar de CdH. Vonden ze een goed idee en zij zouden dan de CdH bellen om dat te melden en het mij dan weer bevestigen. Erg practisch, daar houd ik van. En ook zeer vriendelijk, niet te vergeten.
Als ik bij het Palais in de buurt ben, hoor ik iemand achter mij roepen. Het is Olivier die mij achterna is gereden met zijn auto. Ik was te ver gereden, want het Palais was iets terug. Maar erger nog, bij het terugbellen naar de CdH door Olivier bleek die meneer aldaar helemaal niet meer zo op mijn komst te zitten wachten. Dit was even "bad news". Dat vonden O en S ook, en O zei toen dat ze samen hadden besloten dat ik dan toch maar bij hun moest slapen. Ik vond dat uitermate vriendelijk aangeboden, maar vroeg hoe dan precies. Olivier bood me de kamer van Lola aan, zijn dochter. "En Lola dan" vroeg ik, nog niet wetende hoe oud Lola was. Lola zou dan bij opa en oma slapen.
Ik stond perplex van zoveel vriendelijkheid en gastvrijheid. En in mijn beste Frans heb ik Olivier dat ook verteld. Toen spraken we af dat ik dan beter eerst maar even terug kon gaan naar de vila om te douchen en me om te kleden om daarna het Palais - schoon - te bezoeken. Goed idee, je moet nooit ergens vuil binnenkomen. Zeker niet in paleizen, je weet nooit wie je tegenkomt.
Zo gezegd zo gedaan.
Als ik daarna weer fris en monter op de fiets terug wil gaan naar het Palais, vraagt Sabine, die aardige mevrouw, of ik met de familie vanavond wil mee eten. Het is niet te geloven. Deze mensen komen uit de hemel en hebben twee dagen verlof op aarde om mij te helpen. Ik aanvaard het aanbod en zeg dat het me bijzonder leuk lijkt.
Dan een bezoek aan het Palais Ideal. Alleraardigst. Gebouwd door een postbode - in zijn vrije tijd - rond 1900. Van kalksteen. Een mengeling tussen een kerk, paleis, moskee, tempel en nog wat bouwwerken. (zie fotos). Na een biertje terug naar de vila.
Daar zijn oma en opa inmiddels ook gearriveerd. Opa is belangrijk, want die heeft de soep gemaakt en hij was heerlijk (de soep). Na de kennismaking met de hele familie - inclusief Lola de dochter van 16 - aan het aperitief. Gelukkig, want ik ga niet graag aan tafel zonder een drankje vooraf. Stel je voor..
Het diner; le repas, is fantastisch. Eten met en onder de Fransen. Deel uitmaken van een Frans gezin. Drie generaties. We praten over van alles. De reis, sport, politiek, werk en de school van de kinderen. Het is alsof een avond onder vrienden. Zeer apart om zo mee te maken.
Het frans gaat me - die avond -, al zeg ik het zelf, ook goed af. Je merkt nu je al wat langere tijd op franse bodem bent, het weer aardig terug komt. Het is ook leuk om te kunnen converseren met mensen in hun eigen taal. Stiekem denk ik ook dat dat heeft geholpen bij de hulpvaardigheid van A en O. En het feit dat je alleen bent, dat nodigt ook uit om uit te nodigen....
Na twee verschillende stukken taart, een uigebreid kaas plateau en een echte Nespresso, vind ik het tijd om me discreet terug te trekken naar de kamer van Lola, die ik overigens hartelijk had bedankt voor het tijdelijk afstaan van haar kamer. We zeggen gedag en ik dank ze nogmaals voor deze experiance extra ordinaire. Zij vonden het ook heel gezellig. Gelukkig maar, stel je voor anders....
Als ik kort daarna in het bed van Lola lig, denk ik: j'aime les francais !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
