Etappe 32, Slotrit

Vrijdag 24 september 2010 ***FINALE***
:SMS update:: 24 september 2010 :
Voor de liefhebber de route van de laatste dag: Ronciglione, Sutri, Trevignano, Anguillara Sabazia, Osteria Nuova, Boccea, Casalotti, Roma Cornelia, Roma San Pietro (St. Pietersplein). Afstand ca. 70 km. Het wordt donker boven...

:SMS update:: 24 september 2010 :
Tourflits: nieuws van het stickerfront. Alleen de NL sticker hangt nog aan een zijde draadje aan de tas. Hij moet het nog 40 km. vol houden. Je maintendrai !



:SMS update:: 24 september 2010 :
IK BEN ER !! ROME.
Het St. Pietersplein!
Na 5 weken onderweg, 32 etappes en 2800 km. hebben we het geflikt...



:SMS update:: 27 september 2010 :
Vrijdag 24 september 2010.
Etappe 32. Ronciglione - Roma San Pietro (St. Pietersplein). 61 km. (2739 - 2800 km.)
via Ronciglione, Sutri, Trevignano, Anguillara Sabazia, Osteria Nuova, Boccea, Casalotti, Roma Cornelia, Roma San Pietro (St. Pietersplein).
Zon met een enkele bui.

Etappeverslag. Op de laatste fietsdag is het tevens de eerste keer dat ik zelf mijn ontbijt moet maken. Ik zit nl. in een appartement. Er staat zo'n turks/frans koffiezet apparaatje, bestaande uit twee compartimenten. Nooit begrepen hoe die dingen werken en hoe je daar drinkbare koffie uit kan krijgen. Omdat koffie wel erg belangrijk is, besluit ik er nog eens aandachtig na te kijken. Ik probeer wat met water en koffie. Maar het apparaat begrijpt mij niet. Diegene die er wel mee om kan gaan, moet het me maar eens uitleggen. Dan maar thee in de morgen. Dat kan ook.

Ik pak al mijn spullen bij elkaar en kijk naar het route schema voor vandaag. Nog een behoorlijke klim na Sutri richting Trevignano. Daarna nog wat licht golvend op en neer naar de voorsteden van Rome. Natuurlijk, Rome zal zich niet zo makkelijk gewonnen geven. Hoewel het wat bewolkt is en de voorspellingen voor vandaag slecht waren, is het nog een graad of 20. De klim gaat grootendeels in zijn 1 naar boven. De laatste loodjes zijn zwaar. Ook als de zon niet schijnt, kun je behoorlijk transpireren.

Als ik boven ben is dat mijn laatste beklimming van deze reis, alleen besef ik me dat nog niet echt.

Na Trevignano rijd ik langs de camping waar NA de rit de fiets moet worden teruggebracht en ingeleverd voor transport terug naar VBK. Ik besluit maar even een kijkje te nemen als ik toevallig het fietsbusje van de transporteur zie staan bij de camping. De chauffeur is een vrolijke brabander. Ik vraag hem wanneer hij gaat rijden. Met een half uurtje is zijn antwoord. En de volgende rit, vraag ik. Over een week of twee, antwoordt hij. Nou heb ik mijn fiets niet gelijk nodig als ik weer in NL ben, maar het zou toch mooi zijn als hij weer snel bij me is, denk ik dan. Ik zeg tegen de aardige meneer dat ik toch nog wel eerst graag naar Rome wil fietsen en de fiets dan morgen wel kan brengen. Dat vond hij een goed idee en zegt dan ga ik wel even de baas bellen op het hoofdkantoor in Vessem en vragen of ik hier nog een dagje langer kan blijven. Zo gezegd, zo gedaan. Maar de baas in Vessem, met het planbord waarschijnlijk voor zijn neus, vindt het een minder goed idee. Het is niet anders en het is ook zeker geen ramp. Dan mag mijn fiets wat langer in Italië blijven. Het is zo als het is. Zoals wel vaker deze reis.

Dan door langs Lago di Bracciano naar Anguillara. Daar nog snel een koffie voor de laatste 40 km.

Het routeboekje beschrijft de route hoe via de westkant Rome binnen te rijden, naar het St. Pietersplein. Dat is voor mij ook het eindpunt, de finish.

Halverwege de koffie en de St. Pieter begrijpen het route boekje en ik elkaar weer eens niet. Dan maar op mijn eigen manier naar het Vaticaan denk ik !

Voor Rome begint de lucht snel te betrekken. Er komt een enorme bui naar beneden. Dikke druppels. Zegening van boven denk ik dan. Maar wel te vroeg ! Ik schuil wat onder een boom langs een uiterst smalle weg. Veel bladeren heeft de boom echter niet meer, dus veel soelaas biedt het derhalve niet. Dan maar door, dan maar nat naar Rome.

Ik rijd een aantal voorsteden door en als ik het idee heb dat ik binnen de stadsgrens van Roma zit, pak ik Tom en tik Vaticaanstad in. Gaaf, waarchijnlijk het enige land waar je geen straatnaam hoeft in te vullen. Nog (maar) 8.2 km geeft Tom aan. Dat is naar de school van Celina heen en terug denk ik dan. Dan schiet het al lekker op...

Het verkeer is erg chaotisch in Rome. Ik had niet anders verwacht. Lange rijen bij stoplichten en auto's die dan dicht tegen de stoep staan. Je kunt er rechts niet langs. Dan maar links, of over de stoep. We zijn wel ervaren fietsers geworden inmiddels.

En dan de laatste kilometer volgens Tom. De rode finishvlag heb ik gemist blijkbaar. Ik rijd door een klein straatje en dan rechtsaf...en daar ligt hij. Het St. Pietersplein..... Ik kijk en stop....
Dan zeg ik heel hard YES !
Ik rijd, nee zweef, de laatste 200 meter het plein op. Parkeer mijn fiets op het midden van het plein en ga zelf tegen een paaltje aan staan op 5 meter van mijn Santos.

Ik moet het even verwerken, na 5 weken en 2800 kilometer fietsen ben ik in Rome, bij de St. Pieter. Dit is het dan...

Ik blijf nog een tijdje staan. Geen andere fietsers vandaag, natuurlijk wel veel toeristen. Veel mensen kijken naar mijn fiets, lopen achterom alsof ze een nummerbord denken te zien. Mijn nummerbord is mijn NL sticker. Hij heeft het ook gehaald. Ik word aangesproken door een stel. Uit Roemenië. We praten wat over de reis, ze willen met mij en mijn fiets op de foto. Grappig.

Dan even naar huis bellen. Ook een mooi moment. Ja, we zijn er echt!

Ik blijf daarna nog een half uurtje op het plein. Word nog aangesproken door twee Oostenrijkers in "burger" die gisteren op de fiets zijn aangekomen. Ervaringen worden uitgewisseld.

Dan gaat om 15.00 uur de Friezenkerk open. Die zit links naast het St. Pietersplein. Ik had gelezen dat je daar een oorkonde kan halen. Die is voor mensen, pelgrims, die te voet of met de fiets vanuit Nederlannd naar Rome zijn gegaan. Dat lijkt me wel een mooie beloning.

De kerk is open en ik krijg van een vriendelijke dame de oorkonde, die zij op mijn verzoek met mijn personalia invult.

Daarna weer over tot de orde van de (laatste) dag. Naar het hotel. Dwars door de stad over de ringweg. Spannend.
Het hotel bevindt zich in een appartement, gebouwencomplex, met een gemeenschappelijke ingang. Samen met de Romeinen naar binnen.

In de avond laat bij het diner, denk je natuurlijk nog eens na over de reis. Het gevoel dat het echt klaar is, was er toen nog niet eens. Dat kwam pas de volgende dag. Dat was het moment dat ik voor het eerst mijn fietsschoenen in de tas deed en kon opbergen. Toen wist ik dat het echt klaar was...

Morgen komt de familie voor het rendez-vous en om deze fantastische reis en ervaring op een leuke manier met een weekend Rome met zijn 4-en af te sluiten.

Als ik in bed lig, hoop ik dat ik het gevoel, de beleving en hoe je tegen mensen en zaken aankijkt zoals ik die nu heb en ervaar, nog lang mag vasthouden.

Dat zou heel mooi zijn.