Etappe 15

Zondag 5-9-2010
Hauterives - Aouste-sur-Sye 95 km. (1329 - 1425 km.)
Via: Tersanne - St. Donat - Romans sur Isere - Chabeuil - Upie en Crest.
Zon en warm.

Bij het ontbijt maak ik kennis met de andere 2 Nederlandse families die in de CdH verblijven. Uit Heemstede. Kleine wereld. De 2 mannen van rond de 60 - net met pensioen schat ik - op de fiets en de dames in de Audi er achteraan, maar natuurlijk later vertrekkend en meer terrassen pakkend, vermoed ik. Zij maken een toertje vanaf de Zwitserse grens door Zuid-Frankrijk naar hun huis in Nice... Lichtgewicht fietsjes, bagage wordt door de dames vervoerd. Zo kan het ook.
Als ze mijn verhaal horen, zijn ze vol bewondering, helemaal uit Velserbroek en dan naar Rome. En wat een zware tassen... Ook mijn fiets wordt nauwkerig onderzocht en bekeken. Wederom bewondering, ook zo robuust en zwaar. En wat makkelijk al die haken voor die - zware - tassen. Verder vertelden ze nog dat zij van alles op de fiets hebben, hoogte en diepte meters, navigatie, GPS, helling hoek meters, etc. etc. Alleen geen bagage. Aardige mensen. Even denk ik nog dat ze me uitnodigen voor een kopje koffie in hun huis over een week of zo in Nice, maar helaas. Je kan in 2 dagen ook niet teveel verwachten besef ik me dan. Ik vertelde nog dat ik ook een vriend heb die in Heemstede woont, en vraag waar ze precies vandaan komt. Dan meldt de in de Audi rijdende dame dat ze op het landgoed wonen tegenover de Hartenkamp in Heemstede. Op het landgoed...en deze vila vonden ze ook wel aardig. Maar, aardige mensen, zonder meer. De heren die hetzelfde routeboekje blijken te hebben als ik, naast alle meters, vragen of ik met ze mee wil fietsen die dag. Ik bedank en zeg dat ik het aardig vind aangeboden. Ik zei dat mijn snelhied, zeker berg-op, met die - zware - tassen toch veel lager zou liggen dan hun cruising vitesse. Dat begrijpen, ze en we nemen - sans rancune - afscheid.

Dan is het ook tijd om afscheid te nemen van Olivier en Sabine. Natuurlijk hoefde ik niets te betalen voor het diner, het was op invitation. Ik bedank ze nogmaals hartelijk voor alles en we maken nog wat fotos en dan op de fiets.
Bij het diner hadden ze me al verteld dat het begin wat lastig zou zijn met een aantal klimmetjes. Dat zei het routeboekje ook.

Waar ik gister nog vond dat het lastig was de klimmetjes zo vroeg op de dag te hebben, kom ik er nu op terug. Als je ze dan toch moet hebben, dan maar direct. Bovendien - en dat is ook heel belangrijk - is het nog niet zo warm. Er is meer schaduw van de bomen, omdat de zon simpelweg nog niet zo hoog staat.
Natuurlijk is het weer zweten, maar het gaat beter. Je wordt ook blijkbaar sterker. Logisch wel ja na 1400 km. Ook besef ik me dat dit zeer waarschijnlijk nog kinderspel is voor wat ik straks in Italië ga krijgen. Ik heb Toscane dit jaar zelf bezocht en weet hoe het daar gaat. Enfin, dat is nog ver weg.

Als je op de fiets zit heb je de tijd om over van alles en nog wat na te denken. De gekste dingen. Ook over de dingen die je onderweg ziet.
Het valt me op dat er enorm veel maisvelden zijn. Ik vraag me af er zoveel vraag naar mais is. Als ik 4 keer per jaar mais eet, dan is het veel! Goed, en af en toe een bakje popcorn, maar dat rechtvaardigt deze enorme maisvelden niet. Wellicht wordt het als basismateriaal gebruikt voor andere doeleinden, maisolie of zo. Of voor veevoer. Wie het weet mag het zeggen...Voor jam misschien ?
De etappe vordert gestaag. Na een km of 90 is het kiezen, een slaapplaats zoeken of nog 2 passen over. De keuze was niet moeilijk.

Ik ben bij Crest. Geen leuke plaats. Lijkt op Velsen Noord... Ook geen leuke mensen. Als ik bij een hotel aankom is het welliswaar donker binnen, maar de deur is open. Ik druk op het belletje op de toonbank van de receptie. Na 2 minuten komt er een man naar beneden. "Hoe komt u binnen", vraagt hij. "Door de deur", antwoord ik eerlijk. "Dat is niet mogelijk", zegt hij dan. Ik zeg toch dat het echt waar is en dat ik geen overmatige kracht heb gebruikt. Die had ik niet meer na 90 km (dat laatste zei ik er niet bij...).
Als hij vervolgens eerst naar de deur stapt om het te controleren, wordt het me te gortig. Hallooo, ik ben een klant, heeft u een kamer ? "Nee, want we zijn gesloten vandaag", is het antwoord, terwijl hij het slot en alarmsysteem controleert. Zoveel klantvriendelijkheid wordt me teveel, ik zeg tegen hem dat hij er maar eens over moet denken om helemaal niet meer open te gaan met zo een attitude, want mensen als klanten vindt hij blijkbaar maar vervelend... Het was geen Olivier. Ook geen Sabine.

Als het volgende hotel ook zijn deuren heeft gesloten - voor renovatie - (mijn advies zou zijn, gooi het plat en bouw wat nieuws) heb ik het gehad met Crest. Aousta is op 3 km en moet ook wat logie mogelijkheden hebben. Aousta is wat beter, niet heel gezellig, zeg maar een soort IJmuiden vergeleken met Velsen Noord, maar dan ouder. Typsiche mensen, ook hier weer, ze komen me wat incesteues over. Vooral als ze praten. Als je echter een slaapplaats zoekt, heb je lagere normen. Een cdh, deur is dicht, maar er is een bel. Man doet open. Op de vraag of hij een kamer heeft, antwoordt hij, ik geloof het niet, maar kijk het even na.

Zijn vrouw vraagt, wie of wat er aan de deur is. Een Nederlander op de fiets, in zijn eentje, geeft hij als antwoord. Ik weet niet welke van de drie bewoordingen goed of slecht zijn, met spanning wacht ik af.
De vrouw legt uit dat ze nog 1 kamer heeft maar dat de kamer nog niet klaar is. Ik weet niet of ze bedoelt: nog niet afgebouwd of nog niet schoon gemaakt. Ik waag het erop en zeg dat ik wel even kan blijven wachten. Is goed zegt ze en ik de tuin eet ik mijn appeltje op. De Cdh is leuk, mooie tuin met zitjes en grenzend aan een rivier. Zie fotos. De kamers zijn een soort appartementen. Vrij nieuw ook.

Het plaatsje heeft maar 1 restaurant. Een afhaal pizzeria. Ik pas me moeiteloos aan en eet de pizza - met wat biertjes - voor mijn appartement op. Ik ben moe en val om 9.30 in slaap. Morgen naar Montelimar, heb trek in nougat !