Etappe 31

Donderdag 23-10-2010
Etappe 31
Bolsena - Ronciglione 61 km: (2678 - 2739 km.)
Via: Montefiascone, Viterbo, San Martino al Cimino, Convento S. Angelo en Casaletto.
Zon en heet!

Voor de hard-core volgers. Ik heb nog wat extra fotos geplaatst bij etappe 30 en ook het verslag verder afgemaakt. Veel leesplezier.

:SMS update:: 23 september 2010 :
Etappe verslag: voor ik het vergeet moet ik even het volgende vertellen. Ik ben al een paar dagen mijn bril kwijt. Ergens laten liggen. En ja, ik zal jullie voor zijn, ook zonder bril kan ik de weg naar Rome vinden. Overdag rijd ik nl. met een zonnebril op sterkte. Maar in de avond is het toch wel lastig. Maar nu het bizarre. Ilja is op zijn reis OOK zijn bril verloren. In Leuven al, staat me bij. Dit is toch niet normaal meer... En nee, ik heb hem niet met opzet ergens vergeten. De mensen die mij kennen, weten dat ik iets met geld heb... En een bril van een paar honderd euro laat ik dus niet met opzet ergens achter. Ik rijd dan misschien wel "in het spoor van..." , maar dat gaat zelfs mij te ver. Enfin, het zoveelste wonderlijke aan deze reis.

Wat deze reis en de beleving ervan mooi maakt, is, dat ik de tijd heb. Niet voor omleidingen naar toeristische plaatsjes, maar dat er geen druk op zit om de reis snel te beëindigen en ik derhalve niet verplicht ben zoveel km per dag te reizen. Dat is zeer belangrijk!

:SMS update:: 23 september 2010 :
De route naar Rome bedroeg bij het begin van deze etappe rond de 130 km. Dat kan je, als je erg je best doet, vroeg op staat, weinig stopt en flink doorrijdt op 1 dag. Maar waarom als je er ook langer over kan doen ? Geen haast is iets moois. Ga dat ook maar invoeren als ik weer in Nederland ben. Maakt veel zaken een stuk makkelijker. Neem nou het bezoek aan het postkantoor vandaag. Ja, het was weer zover.. Ik had nog wat kaarten voor de familie thuis maar geen postzegels. Die moet je op het postkantoor halen. En in Italië zijn de postkantoren nog erger dan in Frankrijk. Doel was om met 8 postzegels naar buiten te komen. Binnen een half uur zou al heel mooi zijn... Als ik binnenkom staat er een automaat waar je een nummertje moet trekken. Geen idee. Lees de verschillende categorieën aandachtig door en druk dan op het knopje met de mooiste kleur. Op mijn bonnetje, zie foto, staat P 024 en een envelopje. P van postzegels, denk ik nog. En die envelope was ook goed. Ik helemaal blij. Er is een bankje. Ik ga zitten...

:SMS update:: 23 september 2010 :
... Neem het kantoor eens in me op. Er zijn wel 6 loketten. Ook allemaal bezet met mensen achter het loket. Maar alle 'klanten' staan bij het loket waar een envelopje boven staat. Hmm... denk. ik. De andere 5 beambten verkopen blijkbaar geen leuke spulletjes want er is niemand die bij hun wat wil kopen. Jammer. Ik zit zo een tijdje te wachten. Iedereen die voor me in het postkantoor was is al weg. Met veel zuchten en blikken van onbegrip zijn deze mensen na geholpen te zijn weer naar buiten. Af en toe wijzigt het nummertje. Maar helaas weinig met de letter P. Als er ook al mensen weggaan die na mij zijn binnengekomen wordt het tijd om op te staan. Ik ga achter een mevrouw staan met een grote enveloppe. Die moet ook vast een boel postzegels denk ik. Als ik na 5 min. vooraan sta vraag ik om 8 postzegels. Voor Holland. De goede man achter de balie schrikt. 8 postzegels voor Holland. Vloeiboeken met verschllende bladzijden en zegelvellen gaan open en dicht. Tabellen worden geraadpleegd
...


:SMS update:: 23 september 2010 :
... collegaas geconsulteerd. Mijn god denk ik, wat heb ik teweeg gebracht. Uiteindelijk is het juiste velletje gevonden. Dan moet de goede man even goed nadenken over hoe hij het beste 8 zegels kan afscheuren. En dan de prijs. 65 cent per stuk. Maal 8. Eerst probeert hij het met zijn Casio rekenmachine. Lukt niet. De meneer kijkt althans niet blij. Gelukkig heeft hij ook een computer met een postzegel programma. Hij tikt wat in. Kijkt aandachtig naar het scherm en roept dan: impossible ! Dan heb ik het niet meer. Ik denk dat ik in een aflevering zit met John Cleese, Fawlty Towers. Ik moet geweldig lachen. De meneer kijkt me ernstig aan en moet helemaal niet lachen. Helaas helpt dat niet bij mij en het wordt alleen maar erger. Zelfs de andere beambten, nog steeds niets te doen, draaien even hun hoofd om. Uiteindelijk komt het verlossende bedrag. Voor Holland zegt de meneer als hij ze neerlegt en ik betaal. Forza Hollande geef ik als antwoord en als ik naar buiten loop hoor ik hem ook Forza Hollanda mompelen..

:SMS update:: 23 september 2010 :
Dan weer op de fiets. Naar Viterbo. De weg gaat omhoog. Dan werk aan de weg. Nieuw asfalt. In NL laten ze dat spul geruime tijd uitharden voor je erover heen mag. In IT doen ze niet zo moeilijk. Snel drogend asfalt waarschijnlijk. De zon is hier ook een stuk feller. Dus waarom wachten. Onzin. Als ik erover rijd zie ik een spoor van teer op mijn banden. De nog los liggende kiezels blijven er aan plakken. Mijn fiets maakt vreemde geluiden. Na de nieuwe strook ben ik 10 min. bezig om mijn banden te herstellen en het normale rubber weer te zien. Je maakt wat mee op zo'n tochtje. Koffie in Viterbo. Daarna gaan we vrolijk door omhoog. Een plaats uit gaat altijd dubbel steil. Extra punten. De weg is smal, druk en slecht. En het is warm en bijna geen schaduw. Afzien en zweten. Dan kom ik weer op de weg van het route boek. Sinds Avignon rijd ik op kaart. De laatste 90 kom ik weer op de originele route van Amsterdam naar Rome die veel fietsers volgen. Ik vind de meneer niet altijd heel duidelijk in zijn...

:SMS update:: 24 september 2010 :
... aanwijzingen en mag bepaalde steile stukken derhalve dubbel doen. De sukkel. In de buurt van een klooster moeten we een bospad op. Leuk, ik houd wel van groen, denk ik nog. Maar het is waardeloos. Eerst grote gaten in de weg, rotsen en kuilen. Eigenlijk geen pad. Misschien leuk voor iemand op een mountainbike maar niet voor mij. En ik heb toch brede banden. Na 20 min. zwoegen wordt het wat beter en hebben we alleen nog maar rotsen. Zie foto. Dit moet de Via Appia zijn denk ik dan. Ga in ieder geval goed dan. Aan deze weg komt ook weer een eind en dan is het niet ver meer na de slaapplaats. Ik betrek een appartement. Toe maar. Heb geen hotel gezien. Plaatsje kent veel Roemenen en ademt een wat armoedige sfeer uit. Met moeite kan ik ook een restaurant vinden anders dan een afhaal pizza. Ik ben de enige gast... Weer terug zoek ik mijn spullen bij elkaar voor, Deo Volente, de slotrit morgen. Dan bekruipt me de vraag die elke vrouw in de ochtend heeft: wat trek ik aan...?