Genua, Rustdag

Donderdag 16-9-2010

Rustdag in Genua.
Op zoek naar leuke terrasjes, de roze trui,(size to be decided)... en om 17.00 een 'date' met Ilja op Piazza delle Erbe....

Voor diegenen die het NOG niet weten: Ilja zijn boek was voor mij DE aanleiding om deze trip te ondernemen. Grofweg dezelde route. Niet over de Alpen, maar langs de Cote d'Azur en de Italiaanse Rivièra. Net als ik, heeft Ilja, het moeilijk met klimmen. Maar hij komt er. Het is juist daarom dat het boek me zo aanspreekt...

Zie en luister ook: http://www.youtube.com/watch?v=c8-94pIhHwA

Recentie van het boek De filosofie van de heuvel:
Op 1 juni 2008 fietste Ilja Pfeijffer van Leiden naar Gorinchem. Het was de eerste etappe van een fietstocht, uitgerust met een zesdehands Batavus-racefiets van 95 euro, die hem uiteindelijk in Rome moest brengen. Een dichter van ruim honderd kilo in gezelschap van zijn geliefde, een Russische fotografe, gaan op weg voor een reis van 2600 kilometer via Tilburg, Dinant, Lyon, Marseille, Genua en Pisa. Zeker, ze komen aan in Rome, op 11 juli, na een reeks van vrolijke, vermoeiende, beangstigende, schitterende en uitdagende avonturen, maar ze komen niet weerom!
Onderweg verbleven ze in Genua en werden verliefd op de labyrintische stad en het kolkende Genuese leven. In Rome maakten ze al snel rechtsomkeert om terug te gaan naar Genua en er zich te vestigen. Pfeijffer woont er inmiddels aan de Piazza delle Erbe in het hart van het middeleeuwse stadscentrum, schreef er zijn eerste toneelstuk in het Italiaans en is (vanzelfsprekend) fan geworden van Serie A-club Genoa.
De filosofie van de heuvel is het verslag van zijn wonderlijke reis naar Rome, gelardeerd met schitterende foto's van Gelya Bogatishcheva. Een boek dat doet beseffen dat je meer leert van een moeizame beklimming dan van een makkelijke afdaling en dat de weg belangrijker is dan het doel.De filosofie van de heuvel is een boek voor hartstochtelijke fietsers, dromers, denkers en lezers. Een boek voor iedereen met pit in zijn donder.



Rustdag verslag. Als ik om even over 5-en op he Piazza delle Erbe ben, tref ik Ilja met enige vrienden. Ik schuif aan en na een korte introductie komen we al snel op de reis. Hij heeft deze samen met Gelya 2 jaar geleden gemaakt. Ik zeg het nog maar eens, als je mijn blog al leuk vindt om te lezen, moet je zeker het boek kopen. Hij is schrijver, dichter kan het dus nog veel beter verwoorden dan ik. Zijn reisverslag van de fietstrip naar Rome is ook een aaneenschakeling van ontmoetingen, gebeurtenissen en ervaringen. Ook met zijn reisgenote. Mooi.

We praten over het fietsen, over de route. Over het verschil tussen wielrenners en de manier hoe wij fietsen. Het is een feest van herkenning. Over en weer. Ook begrijpen we dat de reis er niet is om te lang stil te staan bij dingen die je onderweg ziet of kan gaan zien. Een omweg van meer dan 5 km is uit den boze. De weg is naar Rome en we kunnen ons niet te veel laten afleiden. Het is lastig om het delicate evenwicht tussen reizen (fietsen) maar toch ook genieten uit te leggen. Goed, we maken wel aardig wat km-ers op een dag. Maar het zouden er meer kunnen zijn, maar dat is juist ons doel niet. Het doel is de reis, de weg en genieten wat je daarop mee maakt.
Misschien moet je het zelf hebben gedaan om te begrijpen.

We praten ook over het weblog. de goede kanten ervan, maar ook de minder goede kanten. Ook daar moet je juist je verwachtingen los laten, legt hij uit. Het leidt je anders af van waar je mee bezig bent, je tocht naar Rome. Hij heeft gelijk. Hij is er al geweest....

Ook vraag ik of hij het antwood heeft gevonden op uitdaging en de filosofie van de heuvels. Hij legt het mooi uit. Simpel, maar dat maakt het juist wel treffend. We praten over de de route, de dagen die nog komen gaan. De pas van Bracco. Voor mij zaterdag op het programma. Dat wordt mijn koninginnen rit. Mijn Alpe d'Huez, Croix de Fer, Coll de Madeleine en de Poggio ineen. De pas is wellcht op papier niet zo hoog, ongeveer 620 meter, maar Ilja legt uit dat het een bergkam is. Je moet dus meerdere keren klimmen en dalen om er over heen te komen. Daar moet je over, wil je Rome bereiken...

Dat komt Gelya, zijn metgezel. Hij had haar gebeld of ze ook even langs wilde komen. Het is erg leuk om haar ook te zien en te spreken. Ze is van oorsprong Russische. Heeft een prima conditie en is verknocht aan het fietsen. Heeft zelf na haar trip een jaar later ook nog een tourtje in Toscane gemaakt. We praten over de 2 alternatieven, fietsen door Toscane of langs de kust via Grozetto. Beide hebben voor- en nadelen. Ik ben er nog niet uit. Eerst de pas maar eens over....

Gelya is op haar gele fiets, DE gele fiets. Ilja heeft zijn Batavus ook nog.

Vrienden van ze komen en gaan en schuiven aan. Er wordt dan Italiaans gesproken, ik begrijp slechts flarden, maar ook dan kan je een mooie avond hebben, door gewoon te luisteren en kijken hoe de mensen al hun ziel en zaligheid gooien in een gesprek en de - in Italië - daarbij horende non verbale uitingen.

Dan hebben we het tot slot nog een keer over de pas van Bracco. Gelya zegt: zal ik meefieten, ik wil nog wel een keer over de pas fietsen. Ze krijgt een glinstering in haar ogen.
Maar dat kan niet. Het mag niet. Geyla kan niet uit het boek komen fietsen om met mij over de pas te gaan. Dit moet ik alleen doen. Gelya hoort bij Ilja, voor eeuwig. Net als Rome. Voor eeuwig....